جایگاه بیمه سازمان تأمین اجتماعی بندرعباس در کسب اعتماد اجتماعی (1393-1391)

اعتماد اجتماعی مفهومی است که در فرایند روابط اجتماعی بین افراد و سازمان­ های اجتماعی با یکدیگر به وجود می­ آید و اصلی­ترین و مهم­ترین رکن سرمایه­ ی اجتماعی به شمار می­ رود که در حیطه­ ی خصوصی و عمومی، شکل­دهنده­ ی این سرمایه است. وجه خصوصی آن در مورد رابطه­ ی دو شخص خاص با یکدیگر صدق می­کند و وجه عمومی آن در مورد اعتماد به گروه، حزب یا دولت یا سازمان­ های رسمی و غیر رسمی و نهادهای اجتماعی نمود دارد. این سازمان­ ها یا نهادهای اجتماعی می­توانند با ایجاد رابطه میان افراد جامعه، مشارکت اجتماعی را افزایش دهند و اعتماد اجتماعی را به وجود آورند. این مقاله با هدف بررسی تفاوت میانگین اعتماد اجتماعی پاسخگویان، در دو گروه دریافت مستمری یا فقدان مستمری بیمه­ی از کارافتادگی تأمین اجتماعی استان هرمزگان صورت گرفته­ است. جامعه­ ی آماری این پژوهش، از یک سو مشمول دو گروه مستمری­بگیران از کارافتادگی بیمه­ ی تأمین­اجتماعی استان هرمزگان در سال­های 1393 - 1391 و از سوی دیگر، فاقدان مستمری بیمه­ ی تأمین ­اجتماعی این استان تعیین شد و از این دو گروه، سی نفر به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش تحقیق در این پژوهش، پیمایشی است. برای گردآوری اطلاعات از ابزار پرسش­نامه­ ی استاندارد مادسیج اعتماد اجتماعی، در بررسی رابطه­ ی اجتماعی بین دو گروه از آزمون تی مستقل و در بررسی میزان همبستگی آنها از آزمون اتا استفاده شد. یافته­ها نشان می­دهد که مستمر­ بگیران از کار افتاده­ ی بیمه­ ی تأمین اجتماعی نسبت به فاقدان مستمری، از اعتماد اجتماعی بالاتری برخوردارند. نتیجه­ی به دست آمده حاکی از شدت رابطه­ی بالا (74/0) بین دو متغیر است.